Ente la mar y la ría tendida,
la so melena xentil desgreñada,
toa cobierta de risa y d'espuma,
ta dia y nuiche cantando la barra.
En sin parar da a los vientos so cancio,
en sin parar el so cuerpu retuerce;
al piescador qu'en so barca s'acerca
comu a un ñeñecu na cuna lu mece.
Oh, cuánta nuiche a mió lechu'l so cancio
vieno a falame d'amor y esperanza;
que d'ilusiones vertió nel mio oíu
fasta qu'el suañu rendia mió alma.
Ente la mar y la ría ta siempre,
siempre da'l vientu'l so cancio sonoru;
mas llonxe d'illa, non pueo escuchala,
llonxe, muy llonxe, so cancio non oyo.
Cuando na nuiche a mios güeyos ardientes
non viene'l suañu, pensando na patria,
cuando a mios güeyos, igual qu'un lluceru
en negra nuiche, s'asoma una llágrima.
En vanu aguzo'l mio ofu autroxando
so alegre cantu ascuchar tres los mares,
y ansina escurro: ¡ Feliz, si podiera
so cancio'l suañu ísta nuiche arrullame!
Toa cubierta d'espuma, qu'es risa,
cande doncella, ta siempre la barra
de dia y nuiche, cantando melguera,
ente la ria y la mar recostada.
No hay comentarios:
Publicar un comentario