A cirueles...

Quixiere sentite de tarde en tarde
como estós, tres de bañamos
desnudos nun saltu del ríu
onde les cañes peñeraben
la lluz d'aquelles hores
de ponerse al verde y ver de cerca
la priesa por dexar atrás
el ser neños y algamar
el gociu del presente
alcordanza del vinu y d'unos llabios
atarazaos de mansedumbre.

Como les cirueles qu'a la vuelta
casa díbemos pañar.

Mas esti ye'l tiempu, y nel engañu
podrecen les cirueles que guardemos,
y l'arume dulzón que tien la muerte

ye del pobre na desgracia
l'aliviu le sos penes

Ye'l momentu de preguntase
cuándo volveré a tener mal apenes
quince
los años d'entós
cuando esistir yera útil
en cualquier oriella
y a cualquier hora

Cuando'l mundu s'aconceyaba
de cutiu na nuesa boca
ente la fruta reciente y la vida
y ensin sabelo