Al mar

Pasar el muru baxu que dixeba
la cai del paséu de cementu perriba de l'arena
trai de súpetu dalgo hai tiempu conocío.
l'alborotu pequeñu de les playes.
To too apetiguñao baxo'l curtiu horizonte:
playa brusca, agua azul, toballes, gorros de bañu coloraos,
les pequeñes y fresques folines insistentes
contra l'arena caldia y mariella y, más allá
un barquín blancu apegáu a la tarde.

¡Bastante visto too, bastante visto!
Estiráse, comer, dormir sintiendo l'agua
(les oreyes nes radios, esi ruiu apagáu
baxo'l cielo), o dir p'acá y p'allá
ente neños inciertos, recebaos de blanco
y embobaos d'aire enorme, o tirar poles sielles
de vieyos tiesos pa qu'esfruten tovía
un últimu branu, too esto ta mui visto:
mitá placer añal y mitá ritu,

igual que cuando yo, feliz de dir yo solu,
buscaba ente l'arena famosos futbolistes,
o como, muncho enantes, escuchando mios pas
el mesmu cacaréu playeru, conociéronse.

Resulta estraño agora, mentes miro la rellumante escena:
el mesmu agua nidio sobre les piedres llises,
los débiles glayíos llonxanos de bañistes que protesten
nel filu'l mar, y depués les colilles,
les bolses de patates y les fueyes de té,
y ente'l cantil, les lates ferruñoses, hasta que
les primeres families empiecen a emigrar hacia los coches.

El veleru marchó, la lluz, como un cristal
tomáu, va garrando un tonu blanquecín. Si lo pior
del bon tiempu ye nun tar a l'altura,
igual estos namás faen lo que pueden pa siguir la costume:
venir al mar torpemente desnudos
añu tres añu; facer el payasu pa deprende-yos dalgo
a los neños, y ayudar a los vieyos tamién, como Dios manda.