"¿Hai dalguién en casa?", dixo'l viaxeru,
al picar a la puerta qu'allumaba la lluna;
y el caballu, en silencio, pastaba ente la herba
de felechos del bosque;
y un páxaru esnaló dende la torre
perriba la cabeza del viaxeru.
Esti picó a la puerta una vez más:
"¿Hai dalguién equí?", dixo.
Pero naide retrucaba al viaxeru;
nin asomó a la puerta una cabeza
pa mirar los sos güeyos abuxaos,
y él siguía ellí, paráu y perplexu.
Namás una montonera de pantasmes xixilantes
qu'habitaben la casa solitaria
oyíen en silenciu a la lluz de la lluna
aquella voz del mundu de los vivos.
Apiñaos en flebes rayos de lluna na escalera escura
que baxaba hasta'l recibidor vaciu,
escuchaben nel aire que'alborotaba
la llamada del solitariu viaxeru.
Y él sintió nel pechu la estrañeza,
la quietú contestando a la so voz,
mentanes el caballo s'axitaba, paciendo nel escuru pastu,
baxo'l cielu estrelláu, cuayáu de fueyes.
Y entós volvió a picar a la puerta, más fuerte,
llevantó la cabeza:
"Dicíi-yos que vine, que naide contestó,
que cumplí la mio palabra", dixo.
Pero nin el menor ruiu fixeron los qu'oyíen,
anque cada palabra que dicía
diba dexando un ecu nes solombres de la casa callada
onde namás él taba de pies.
Ai, sintieron que montaba a caballu
y que sonaba'l fierru nes baldoses de piedra,
y cómo nuevamente resurdía'l silenciu
al alloñase'l ruiu de los cascos.
Walter de la Mare (1873-1940)
Poesia inglesa traducida al asturianu por Jose Luis Piquero