La nueche...

La nueche llambe
les caberes lluces de la tardi,
ente los brazos añérase una estrella,
baxo la lluna remanecen los suaños,
fráñese l'alba.
El Diañu alita encesu ente la carne
que cimbla baxo'l pesu sele
de la sábana.
Tres la ventana
al otru llau del mundiu
que s'escuende tres la puerta,
daquién más alienda sólu.
Espurrirá los deos
a la gueta amorosa d'otru cuerpu,
y tornarán vacíos
a la cresta tela.
Enterrará los llabios na almuhada,
afogará'l sollutu que s'escapa,
y buscará l'amor
endolcáu na ternura de les manes...